«Fe ، فلزي سنگين مايل به سفيدي و يكي از فراوان ترين عناصر فلزي است كه به ميزان وسيعي در نقاط مختلف زمين پراكنده است. حدود 6/4 درصد پوسته زمين را تشكيل مي دهد و يكي از مهمترين فلزات است. فلز آهن به عطارد (مارس) منسوب است و به سه شكل آلفا، گاما و دلتا و پايه انواع فولادها و چدنها و ماده اصلي در بسياري از نيازهاي هوا نوردي ، كشاورزي، خودرو، مهندسي شهري، الكتريكي، دريايي و مكانيكي و به ميزان وسيعي در لوازم بهداشتي و كارهاي مهندسي آب به كار مي رود. آهن به صورت خالص به طور تصادفي در شهاب سنگها يافت مي شود ولي بيشترين منبع عمده آن كانه هاي اكسيدي است.»(5)

آهن كه جزو فلزاتي است كه دردوران باستان شناخته شده است، در بين فلزات از نظر تنوع كاربرد در زندگي براي ساخت ابزار و ماشين آلات مخصوصاً در دوره جديد همواره مقام اول را داشته است. عصر آهن از هزاره دوم پيش از ميلاد آغاز شد. بشر اوليه آهن را به صورت نسبتاً خالص از طريق سنگهاي آسماني مي شناخته و در دسترس داشته است. چون آةن قابليت احيايي همجون مس داشته معمولاً در دوران باستان در فرآيندهاي توليد مس و سرب بدست مي آمده است. با توجه به اين سهولت احياي آهن احتمالاً علت بكارگيري متاخر آن سختي آن بوده كه بشر در آن دوران نيروي لازم براي شكل دادن به آهن را نداشته است. به همين دليل ذوب سنگهاي آهن در دوران باستان انجام نشده است، با اينكه هيتيان و مردم متياني در غرب ايران از 1500 سال پيش از ميلاد آهن را شناخته بودند ولي از اين فلز تا حدود 7 قرن پيش از ميلاد استفاده كامل نمي شد.

اولين اشياي آهني در نيمه دوم هزاره سوم پيش از ميلاد يافت شدند كه فقط زينتي بودند ولي بعد از آن تا 7 قرن پيش از مسيح شي آهني بدست نيامده است.